غزل شماره شش حافظ
Vem säger till sultanens tjänare att föra fram denna bön?
I tacksamhet för ditt styre, driv inte tiggaren från din skön.
Vem säger till sultanens tjänare att föra fram denna bön?
I tacksamhet för ditt styre, driv inte tiggaren från din skön.
Från en djävulsk rival söker jag skydd hos Guds nåd,
Må den lysande stjärnan ge hjälp, o Herre, i denna råd!
Må den lysande stjärnan ge hjälp, o Herre, i denna råd!
Om dina mörka ögonfransar hintar om att spilla vårt blod,
Akta dig för deras bedrägeri, min älskade, gör ej fel i denna flod.
Akta dig för deras bedrägeri, min älskade, gör ej fel i denna flod.
Du tänder hjärtan i brand när du visar ditt strålande ansikte,
Vad vinner du på att neka vänlighet, varför så hård och strikte?
Vad vinner du på att neka vänlighet, varför så hård och strikte?
Varje natt hoppas jag att morgonens bris ska bära
Ett bud från kära vänner, som lugnar hjärtats kära.
Ett bud från kära vänner, som lugnar hjärtats kära.
Vilket kaos, min älskade, har du skapat i älskares själ?
Mitt hjärta och själ är dina—visa ditt ansikte, gör oss hela än väl.
Mitt hjärta och själ är dina—visa ditt ansikte, gör oss hela än väl.
Vid Gud, ge Hafiz, som stiger upp i gryningen, en droppe av ditt vin,
För hans morgonböner kan kanske röra ditt hjärta, så divin.
För hans morgonböner kan kanske röra ditt hjärta, så divin.
Hafiz dikt handlar om längtan efter kärlek, antingen till en person eller något gudomligt som Gud. Han ser sig själv som en tiggare som ber en kung (den älskade) om vänlighet. Han är rädd för fiender eller frestelser som står i vägen, men hoppas på hjälp från ovan. Han varnar den älskade för att inte vara grym eller vilseledande, även om deras skönhet gör alla galna. Hafiz ligger vaken hela natten och hoppas på ett tecken på kärlek. Han säger att den älskades charm orsakar stormar i älskares hjärtan. Till slut ber han ödmjukt om lite uppmärksamhet och säger att hans uppriktiga böner kanske kan vinna den älskades hjärta. Dikten är både romantisk och andlig och lär oss att vara tålmodiga och hoppfulla i kärlek och livet.
غزل شماره شش حافظ
به مُلازِمانِ سلطان، که رساند این دعا را؟
که به شُکرِ پادشاهی، زِ نظر مَران گدا را
ز رقیبِ دیوسیرت، به خدای خود پناهم
مَگَر آن شهابِ ثاقِب مددی دهد، خدا را
مُژِه‌یِ سیاهت اَرْ کرد به خونِ ما اشارت
ز فریبِ او بیندیش و غلط مکن، نگارا
دلِ عالمی بِسوزی چُو عِذار بَرفُروزی
تو از این چه سود داری، که نمی‌کنی مدارا؟
همه‌شب در این اُمیدم که نسیمِ صبحگاهی
به پیام آشنایان، بنوازد آشنا را
چه قیامت است جانا، که به عاشقان نمودی؟
دل و جان فدای رویت، بِنَما عِذار ما را
به خدا، که جرعه‌ای دِه تو به حافظِ سحرخیز
که دعایِ صبحگاهی، اثری کند شما را
کی به خدمتکارای پادشاه می‌گه این دعا رو برسونن؟
که به شکر این قدرت، فقیر و گدا رو طرد نکنن.
که به شکر این قدرت، فقیر و گدا رو طرد نکنن.
از دشمنایی که مثل شیطانن، به خدا پناه می‌برم،
شاید اون ستاره‌ی درخشان بیاد و کمکم کنه، خدایا!
شاید اون ستاره‌ی درخشان بیاد و کمکم کنه، خدایا!
اگه اون مژه‌های سیاهش اشاره کرد که ما رو نابود کنه،
حواست به فریبش باشه، عزیزم، اشتباه نکن.
حواست به فریبش باشه، عزیزم، اشتباه نکن.
وقتی صورت زیباتو نشون می‌دی، دل همه عالم می‌سوزه،
چه فایده‌ای برات داره که این‌قدر بی‌رحم و نامهربونی؟
چه فایده‌ای برات داره که این‌قدر بی‌رحم و نامهربونی؟
هر شب امیدوارم نسیم صبح بیاد و پیامی از آشنا بیاره،
تا دل این عاشق رو یه کم آروم کنه.
تا دل این عاشق رو یه کم آروم کنه.
عزیزم، این چه غوغاییه که تو دل عاشقا راه انداختی؟
دل و جونم فدای تو، یه کم به ما هم نگاه کن.
دل و جونم فدای تو، یه کم به ما هم نگاه کن.
به خدا، حافظ سحرخیز فقط یه جرعه از محبتت می‌خواد،
چون دعای صبحش شاید بتونه دل تو رو نرم کنه.
چون دعای صبحش شاید بتونه دل تو رو نرم کنه.
تفسیر به فارسی امروزی
این غزل حافظ درباره‌ی عشق و انتظار عاشق به معشوقه. حافظ خودشو مثل یه گدا می‌بینه که از پادشاه (معشوق، چه خدا و چه یه آدم خاص) محبت می‌خواد. می‌گه دشمنایی مثل حسودا یا وسوسه‌ها نمی‌ذارن به معشوق برسه، ولی امیدواره خدا یا معشوق بهش کمک کنه. از معشوق می‌خواد که فریبنده نباشه و با عاشقا مهربون باشه. شب تا صبح منتظره که خبری از معشوق بیاد و دلش آروم شه. در آخر، با شوخی و تواضع از معشوق می‌خواد یه کم بهش توجه کنه، چون دعاهاش خالصه. این شعر هم عاشقانه‌ست، هم عارفانه، و به ما یاد می‌ده تو عشق و زندگی باید صبور باشیم و امیدوار.
Ghazal Number 6 by Hafiz
Who’ll tell the sultan’s servants to pass on this plea?
In thanks for your reign, don’t turn the beggar away from thee.
In thanks for your reign, don’t turn the beggar away from thee.
From a devilish rival, I seek refuge in God’s grace,
May that piercing star lend aid, O Lord, in this chase!
May that piercing star lend aid, O Lord, in this chase!
If your dark lashes hint at spilling our blood,
Beware their deceit, my love, don’t err in this flood.
Beware their deceit, my love, don’t err in this flood.
You set hearts ablaze when your radiant face you show,
What gain do you find in refusing kindness to bestow?
What gain do you find in refusing kindness to bestow?
Each night I hope the morning breeze will bring
A word from dear ones to soothe this heart’s sting.
A word from dear ones to soothe this heart’s sting.
What chaos, my love, have you wrought in lovers’ souls?
My heart and soul are yours—reveal your face, make us whole.
My heart and soul are yours—reveal your face, make us whole.
By God, grant Hafiz, who rises at dawn, a sip of your wine,
For his morning prayers may yet sway your heart divine.
For his morning prayers may yet sway your heart divine.
Hafiz’s poem is about longing for love, whether it’s for a person or something divine like God. He compares himself to a beggar asking a king (the beloved) for kindness. He’s scared of enemies or temptations that block his way but hopes for help from above. He warns the beloved not to be cruel or deceptive, even though their beauty drives everyone crazy. Hafiz stays up all night, hoping for a sign of love, and says the beloved’s charm causes a storm in lovers’ hearts. In the end, he humbly asks for just a bit of attention, saying his heartfelt prayers might win the beloved over. It’s a mix of romantic and spiritual vibes, teaching us to stay patient and hopeful in love or life.