غزل شماره دوازده حافظ
Hafez’s Ghazal No. 12
Hafez Ghazal nummer 12
Denna ghazal hyllar den älskades strålande skönhet, likt månens ljus. Poeten uttrycker en djup längtan och en nästan desperat önskan att få träffa denna förtrollande gestalt, vars blick kan väcka även den mest slumrande ödet. Den älskades charm och nåd är så fängslande att poeten tror att ingen kan vara oberörd eller skyddad från dess inflytande.
Bilderna av blommor, vinden och vinkaraktärerna skapar en festlig och mystisk stämning i hovet, där den älskades närvaro höjer sinnet. Poeten ber om den dag då den älskades rubinläppar lyser med ett leende som sockerkristaller, en symbol för glädje och sötma. Dikten blandar andlig längtan med jordisk kärlek och använder symbolik typisk för persisk mystik och klassisk poesi.
O månens strålglans, från ditt glänsande ansikte,
Flödar godhetens vatten från brunnen under din haka.
Min själ, på livets rand, har beslutat att möta dig,
Kommer den att återvända eller resa sig? Vad är ditt bud?
Ingen har säkert hållit blicken borta från din påskliljans krets,
Bättre att inte sälja hemligheten till dina berusade beundrare.
Kanske vaknar vårt sömniga öde,
För ditt glänsande ansikte slog vatten på mina ögon.
Skicka en bukett blommor med morgonbrisen,
Så att vi kan höra doft från din trädgårds jord.
Må ditt liv och önskningar bli långa, o bägare vid Jams fest,
Även om vår bägare inte fyllts med vin i din tid.
Mitt hjärta är förstört; informera den älskade,
Akta er, vänner, för min och er själ.
När ska denna önskan uppfyllas, o Herre, så att följeslagare blir vänner?
Det förenade hjärtat är ditt toviga hår.
Håll dig borta från jord och blod, många har dött på denna väg,
Jag offrar mig för dig.
Hafez ber; hör och säg Amen,
Må vår dag vara med dina rubinläppar täckta av sockerkristaller.
O bris, tala till invånarna i Yazd om oss,
O talare till de otacksamma om din polo-pinne.
Även om vi är långt från närhetens samling, är vår beslutsamhet inte långt borta,
Jag är din tjänare och din lovsångare.
O Konungarnas Konung, ljusa stjärna, Gud ge mig styrka,
Att kyssa dammet i din gård som en stjärna.
غزل شماره دوازده حافظ
ای فروغِ ماهِ حُسن، از روی رخشان شما
آبِ‌روی خوبی از چاه زَنَخدان شما
عزم دیدار تو دارد جانِ بر لب آمده
باز گردد یا برآید؟ چیست فرمان شما؟
کَس به دور نرگست طرفی نبست از عافیت
بِه که نفروشند مستوری به مستان شما
بخت خواب‌آلود ما بیدار خواهد شد مگر
زان که زد بر دیده آبی، روی رخشان شما
با صبا همراه بفرست از رخت گل دسته‌ای
بو که بویی بشنویم از خاک بستان شما
عمرتان باد و مراد ای ساقیانِ بزمِ جم
گرچه جام ما نشد پُر مِی به دوران شما
دل خرابی می‌کند، دلدار را آگه کنید
زینهار ای دوستان، جان من و جان شما
کی دهد دست این غرض یا رب که همدستان شوند؟
خاطر مجموع ما، زلف پریشان شما
دور دار از خاک و خون دامن، چو بر ما بگذری
کَاندَر این ره کشته بسیارند، قربان شما
می‌کند حافظ دعایی، بشنو، آمینی بگو
روزی ما باد لعل شَکَّرافشان شما
ای صبا با ساکنانِ شهرِ یزد از ما بگو
کِای سر حق‌ناشناسان گوی چوگان شما
گرچه دوریم از بساط قُرب، همّت دور نیست
بندهٔ شاه شماییم و ثناخوان شما
ای شَهنشاه بلند اختر، خدا را همّتی
تا ببوسم همچو اختر خاک ایوان شما
ای روشنایی ماهِ زیبایی، از چهره‌ی درخشان تو
خوبی و زیبایی مثل آب از زیر چانه‌ی تو جاری است.
جانم که لب مرز زندگی است، می‌خواهد تو را ببیند،
آیا باز می‌گردد یا جلو می‌آید؟ دستور تو چیست؟
هیچ کس نتوانسته است از نگاه نرگس تو در امان بماند،
بهتر است این راز را به مست‌های عاشق تو نفروشند.
شاید سرنوشت خواب‌آلود ما بیدار شود،
چون چهره‌ی روشن تو بر چشمم آب زده است.
با باد صبحگاهی دسته‌ای گل بفرست،
تا بوی خوش خاک باغ تو را بشنویم.
عمر و آرزوی شما باد ای ساقیان میجم،
اگرچه جام ما در زمان تو پر از می نشد.
دل من خراب شده است، به معشوق بگو،
هشدار به دوستان، جان من و جان شما.
کی این آرزو برآورده می‌شود که همراهان، همدل شوند؟
دل ما یکی شده است و موهای پریشان تو.
از خاک و خون دوری کن، خیلی‌ها در این راه کشته شده‌اند،
من فدای تو می‌شوم.
حافظ دعا می‌کند، بشنو و آمین بگو،
روزی ما با لب‌های سرخ تو که مثل شکر می‌درخشند باشد.
ای نسیم، به مردم یزد از ما بگو،
ای کسی که به ناسپاسان می‌گویی با چوگان خود.
اگرچه از مجلس نزدیکی دوریم، اما همتمان دور نیست،
من بنده و ستایشگر تو هستم.
ای شاه شاهان، ستاره‌ی بلند، خدا به من نیرو بده،
تا مانند ستاره خاک ایوان تو را ببوسم.
تفسیر فارسی امروز
در این غزل حافظ، زیبایی معشوق به صورت یک ماه روشن و پرنور توصیف شده که بر دل و جان شاعر تأثیر عمیق می‌گذارد. شاعر به شدت مشتاق دیدار است و در عین حال نگران است که این دیدار چگونه اتفاق بیفتد. نگاه معشوق چنان جذاب است که هیچ‌کس نمی‌تواند از آن دور بماند و راز دل شاعر نباید به سادگی فاش شود.
شاعر از سرنوشت خود ناامید نیست و امید دارد که بیداری و تحول در زندگی‌اش اتفاق بیفتد، به شرط اینکه زیبایی معشوق همچنان روشن بماند و دل‌ها به هم نزدیک شوند. تصویر باد و گل نماد تازگی و زندگی است و ساقیان میجم اشاره به شادی و سرور دارد که در عین حال شاعر از عدم دستیابی کامل به آن شکایت می‌کند.
در نهایت، شاعر خود را خادم و ستایشگر معشوق می‌داند و طلب می‌کند که بتواند در کنار او، خاک ایوانش را ببوسد؛ یعنی آرزوی نزدیکی کامل و عشق بی‌پایان را دارد. این غزل، ترکیبی از عاشقانه‌های زیبا، عرفان و آرزوهای انسانی است که در قالب ادبیات کلاسیک فارسی به اوج رسیده است.
Hafez’s Ghazal No. 12
This ghazal praises the radiant beauty of the beloved, likened to the moon’s glowing light. The poet expresses deep longing and an almost desperate desire to meet this enchanting figure, whose glance can revive even the sleepiest fate. The beloved’s charm and grace are so captivating that the poet believes no one can be indifferent or safe from their influence.
The imagery of flowers, the breeze, and the wine-bearers evokes a festive and mystical atmosphere of the court, where the beloved’s presence elevates the spirits. The poet prays for the day when the beloved’s ruby lips will shine with a smile like sugar crystals, symbolizing joy and sweetness. The poem blends spiritual longing with earthly love, using symbolism typical of Persian mysticism and classical poetry.
O radiance of the moon of beauty, from your shining face,
The water of goodness flows from the well of your chin’s grace.
My soul, on the edge of life, has resolved to meet you,
Will it return or arise? What is your command?
No one has safely kept their gaze away from the circle of your narcissus eyes,
Better that the secret not be sold to your drunken admirers.
Perhaps our sleepy fate will awaken,
Because your shining face struck water on my eyes.
Send a bouquet of flowers with the morning breeze,
So we might hear a fragrance from your garden’s soil.
May your life and wishes be long, O cupbearers of Jam’s feast,
Though our cup has not been filled with wine in your era.
My heart is ruined; inform the beloved,
Beware, friends, for my soul and yours.
When will this desire be granted, O Lord, so that companions become friends?
The united heart is your disheveled hair.
Stay away from soil and blood, as many are killed on this path,
I sacrifice myself for you.
Hafez prays; hear and say Amen,
May our day be with your ruby lips scattered with sugar crystals.
O breeze, speak to the inhabitants of Yazd about us,
O speaker to the ungrateful about your polo stick.
Though we are far from the gathering of nearness, our determination is not far,
I am your servant and your praise singer.
O King of Kings, bright star, God give me strength,
To kiss the dust of your courtyard like a star.