غزل شماره پنج حافظ
Ghazal nummer fem av Hafez
Ve, att den dolda hemligheten snart blir uppenbar.
Kanske får jag återse det välbekanta ansiktet.
Gör gott mot vänner, ta vara på tillfället, o vän.
“Kom, o morgonens dryck, vakna, ni berusade!”
Besök någon gång den fattige och nödställde.
Vänlighet mot vänner, tålamod mot fiender.
Om du inte gillar det, ändra då ödets gång.
Är för oss ljuvare än en jungfrus kyss.
Ty denna existensens alkemi gör den fattige till Krösus.
Hon som gör hård sten till vax i sin hand.
Den visar dig Darius rikes tillstånd.
Sägar, ge glädjebud till de rättfärdiga syndarna.
O rene shejk, förlåt oss vår synd.
Detta är en ghazal av Hafiz, en av Persiens mest älskade poeter. Dikten blandar mystik, kärlek och livsvisdom. Den uttrycker längtan efter det gudomliga och mänsklig kärlek, samtidigt som den reflekterar över livets flyktighet och världens illusioner. Hafiz använder vin, kärlek och natur som metaforer för andlig extas och närhet till Gud. Han uppmanar till generositet, tålamod och att ta vara på livets glädje trots motgångar. Dikten avslutas med en ödmjuk ton där Hafiz ber om förlåtelse för sina “synder”, vilket kan tolkas som en lekfull blinkning till både världsliga och andliga normer.
Ghazal number five by Hafez
Alas, the hidden secret will soon be revealed.
Perhaps I may again see the familiar face.
Do good to friends, seize the moment, o dear.
“Come, o morning draught, arise, you drunkards!”
Visit someday the poor and needy.
Kindness to friends, tolerance to foes.
If you disapprove, then change fate’s decree.
Is sweeter to us than a maiden’s kiss.
For this alchemy of existence turns a pauper into Croesus.
She who turns hard stone to wax in her grasp.
It reveals to you the state of Darius’ realm.
Cupbearer, bring glad tidings to the righteous rogues.
O pure sheikh, excuse our faults.
This ghazal by Hafiz, one of Persia’s greatest poets, weaves together themes of mysticism, love, and worldly wisdom. It expresses a yearning for divine and human connection while reflecting on the transient nature of life and the illusions of worldly success. Hafiz uses metaphors like wine, love, and nature to evoke spiritual ecstasy and closeness to the divine. He urges generosity, patience, and embracing life’s joys despite adversity. The poem ends with humility, as Hafiz seeks forgiveness for his “sins,” a playful nod to both earthly and spiritual conventions.
کشتی‌شکستگانیم ای بادِ شُرطِه برخیز
باشد که باز بینم دیدارِ آشنا را
ده‌روزه مِهرِ گردون افسانه است و افسون
نیکی به جای یاران فرصت شمار یارا
در حلقهٔ گُل و مُل خوش خواند دوش بلبل
هاتِ الصَّبُوحَ هُبّوا یا ایُّها السُّکارا
ای صاحبِ کرامت شُکرانهٔ سلامت
روزی تَفَقُّدی کن درویشِ بی‌نوا را
آسایشِ دو گیتی تفسیرِ این دو حرف است
با دوستان مُرُوَت با دشمنان مُدارا
در کویِ نیک‌نامی ما را گذر ندادند
گر تو نمی‌پسندی تغییر کن قضا را
آن تَلخ‌وَش که صوفی اُمُّالخَبائِثَش خواند
اَشهیٰ لَنا و اَحلیٰ مِن قُبلَةِ العَذارا
هنگامِ تنگ‌دستی در عیش کوش و مستی
کاین کیمیایِ هستی قارون کند گدا را
سرکش مشو که چون شمع از غیرتت بسوزد
دلبر که در کفِ او موم است سنگِ خارا
آیینهٔ سِکَندر جامِ مِی است بنگر
تا بر تو عرضه دارد احوالِ مُلکِ دارا
خوبان پارسی‌گو بخشندگانِ عمرند
ساقی بده بشارت رندانِ پارسا را
حافظ به خود نپوشید این خرقهٔ مِی‌ْآلود
ای شیخِ پاک‌دامن معذور دار ما را
دلم از دستم می‌ره، ای عاشقان واقعی، به خاطر خدا، افسوس که راز مخفی بالاخره رو می‌شه. ما غرق‌شدگانیم، ای باد عدالت، بلند شو، شاید دوباره چهره‌ی آشنا رو ببینم. محبت دنیا یه داستان ده‌روزه‌ست و فریب، با دوستان خوبی کن، فرصت رو غنیمت بدون، ای یار. دیشب تو جمع گل و شراب، بلبل قشنگ خوند، «بیا، ای شراب صبح، بیدار شید، ای مست‌ها!» ای که دست و دلبازی، برای سلامتی شکر کن، یه روز به فقیر و بیچاره سر بزن. آرامش دنیا و آخرت تو این دو کلمه‌ست: با دوستان مهربونی، با دشمنان مدارا. تو کوچه‌ی خوش‌نامی به ما راه ندادن، اگه خوشت نمیاد، سرنوشت رو عوض کن. اون شراب تلخ که صوفی می‌گه «مادر همه بدی‌ها»ست، برای ما از بوسه‌ی یه دختر شیرین‌تره. وقتی دستت تنگه، دنبال شادی و مستی باش، چون این کیمیای زندگی فقیر رو قارون می‌کنه. سرکشی نکن، وگرنه معشوقت از حسادت مثل شمع می‌سوزه، اون که سنگ سخت رو تو دستش موم می‌کنه. آینه‌ی اسکندر جام شرابه، نگاه کن، تا حال و روز قلمرو داریوش رو بهت نشون بده. زیبایان پارسی‌گو، که عمر می‌بخشن، دست و دلبازن، ساقی، به گناهکارای پاک‌دامن مژده بده. حافظ خودش این لباس شراب‌آلود رو نپوشید، ای شیخ پاک، ما رو به خاطر خطاهامون ببخش.