حکایت سوم از باب اول بوستان سعدی
The Third Story from the First Chapter of Saadi’s Bustan
Den tredje berättelsen från första kapitlet i Saadis Bustan
Det sägs att Jamshid, en rättvis kung,
en dag gick till en källa för att vandra lugnt.
Marken luktade gott av mysk och ambra,
och området var fullt av färgglada tyger.
En glad person frågade honom:
“Vad gör vi om den älskade blir törstig?”
Jamshid sa: “Ge henne vatten snabbt!
Den som har godhet, ska visa barmhärtighet.
Om du har medlidande med dig själv,
bör du också visa det mot de fattiga.”
Vad betyder berättelsen?
Den här berättelsen handlar om rättvisa och medkänsla. Kungen Jamshid visar att riktig barmhärtighet inte bara är att ta hand om sig själv eller sina närmaste, utan också att hjälpa svaga och fattiga. Om du bryr dig om dig själv, borde du också bry dig om andra. En god människa eller ledare delar sin vänlighet med alla.
The Third Story from the First Chapter of Saadi’s Bustan
I heard that Jamshid, a noble-hearted king,
Once walked beside a spring in spring.
The ground was scented with musk and amber,
The field adorned with silk and glamour.
One cheerful man asked him there:
“What if the beloved is left thirsty—what care?”
He said, “Bring water right away,
Let kindness from your being stay.
If you can show mercy to your own soul,
Let it flow to the helpless—that is the goal.”Meaning of the story:
This story teaches a moral lesson about kindness and justice. King Jamshid shows that real mercy is not just about taking care of oneself or close loved ones, but also about helping the weak and poor. If you care about your own well-being, you should also care about others. A good ruler—or person—shares their kindness and blessings with everyone.
حکایت سوم از باب اول بوستان سعدی
شنیدم که جمشید فرّخ‌سرشت
به سرچشمه‌ای بر، یکی روز، گشت
ز مشک و ز عنبر، زمین کرده خُو
ز دیبا، در و دشت، پر نقش و بو
یکی خوش‌دلان گفتش از چشمه‌سار
چه سازیم اگر تشنه ماند نگار؟
بفرمود: تا آبش آرند زود
که بر خلق، رحمت بَرَند، از وجود
چو بر خویشتن رحم داری، پَس است
که از بی‌کَسان نیز ننمایی دست
ترجمه به فارسی امروزی:
شنیده‌ام که جمشید، پادشاه خوش‌اخلاق و نیک‌نهاد،
روزی به کنار چشمه‌ای رفت.
زمین را با مشک و عنبر خوشبو کرده بودند،
و اطراف آن‌جا پر از پارچه‌های رنگارنگ و زیبایی بود.
یکی از همراهان خوش‌دل به او گفت:
اگر روزی معشوق تشنه شود، چه کنیم؟
جمشید دستور داد فوراً برایش آب بیاورند و گفت:
اگر از وجود تو خیری به مردم برسد، این رحمت است.
اگر به خودت رحم می‌کنی، کمتر از آن است
که به بی‌کسان (مردم نیازمند) مهربانی نکنی.شرح و تحلیل حکایت:
🔹 موضوع: عدالت و مهربانی
🔹 پیام اخلاقی: اگر انسان فقط به خود رحم کند و به دیگران بی‌توجه باشد، عدالت و رحمت واقعی در او نیست.
🔹 توضیح: جمشید، پادشاهی افسانه‌ای در فرهنگ ایران، در این داستان نماد رهبری است که نه تنها به رفاه خود اهمیت می‌دهد، بلکه دل‌نگران مردم و نیازمندان نیز هست. سعدی در این حکایت می‌خواهد بگوید که انسان نیکوکار کسی است که خوبی و مهربانی‌اش را با دیگران تقسیم کند.