Unraveling Family Secrets: From Trauma to Truth in the Search for Home”
Anitha Clemence’s Journey Through Adoption, Identity, and Healing
“رازهای خانواده: از زخم تا شناخت در جستجوی ریشه ها و خانه”
سرگذشت آنیتا کلمانس: از سوءاستفاده تا کشف هویت در پرتو حقیقت
“Att Söka Hem: En Resa genom Adoptionsmysterier och Familjehemligheter”
Anitha Clemence berättar om sin kamp för sanning och tillhörighet
Intervjuare: Välkommen till programmet, Anitha Clemence! Du är entreprenör och medieprofil, och nu är du här för att berätta om din nya bok Familjehemligheter: Att söka sina rötter och hitta hem. Tack för att du kom! Låt oss börja med din bakgrund. Dina första minnen – hur hittades du?
Anitha: Tack för att jag fick komma! Ja, min kropp var täckt av myror när jag hittades på gatan i staden Koppar Janne Carola i Indien. Jag var bara några veckor gammal, troligtvis. Jag hittades utanför ett sjukhus, och det var en polis som tog in mig och räddade i princip livet på mig. Sjukhuset valde sedan att ta hand om mig, vilket är rätt okonventionellt. Vanligtvis överlämnas barn till adoptionsorganisationer eller barnhem, men i mitt fall tog sjukhuset hand om mig.
Intervjuare: Du blev adopterad till Sverige när du var två år gammal. Det finns en intressant detalj här – du var nedsövd när du kom hit. Hur var det?
Anitha: Ja, de flesta andra barnen som adopterades var små bebisar, men jag var rätt stor, ett och ett halvt år. Det var en rättegång precis innan jag skulle flyga, så jag kunde inte komma ner och hämtas på plats. Jag var tvungen att flyga direkt. Det är en intressant artikel om det, hur mycket jag grät och skrek. Men jag var också väldigt glad när jag lämnades över till adoptionsbyrån av personalen på sjukhuset. För praktiska anledningar blev mitt nya liv i Garphyttan, där mina adoptivföräldrar bodde.
Intervjuare: Hur var din uppväxt med dina adoptivföräldrar?
Anitha: Det fanns soliga stunder, så man kan inte säga att det enbart var dåligt, men det fanns definitivt mörka stunder också. Det var delvis en funktionell uppväxt, skulle jag säga. Men min pappa utnyttjade mig sexuellt vid flera tillfällen under många år. Om jag sa något till min mamma hotade han med att skicka hem mig till Indien i en låda som fanns på vinden. Jag förutsatte att han inte skulle göra det, men det var ett jobbigt psykologiskt drama som pågick i hemmets fyra väggar.
Intervjuare: Hur hanterade du det som barn?
Anitha: Relativt fort förstod jag att världen i hemmet kanske inte var den riktiga världen, utan att det var den utanför som gällde. Jag försökte förhålla mig till det märkliga regelverket på något sätt.
Intervjuare: Du berättade inte om övergreppen förrän långt senare. När dina adoptivföräldrar dog började du söka efter dina biologiska rötter på allvar. Hur gick det till?
Anitha: Ja, jag började söka via en fackföreningssajt och sociala medier. Det tog 20 år, men för ungefär tre år sedan fick jag en träff i USA – en syssling. Hon var inte jätteintresserad till en början, men hon blev det senare. Det var jättespännande!
Intervjuare: Vad betyder de amerikanska släktingarna för dig idag?
Anitha: De betyder otroligt mycket. Det är en fin och härlig familj, och de har gett mig nycklarna till att få reda på vem min pappa är, och indirekt även min mamma.
Intervjuare: Du hittade till slut dina biologiska föräldrar. Vilka var de?
Anitha: Min pappa var läkare på sjukhuset där jag bodde, vilket förklarar varför jag inte blev kvar där. Genom DNA-databaser hittade vi en annan släkting, som var släkt med en flygvärdinna. Den släktingen är med största sannolikhet min mamma.
Intervjuare: Hur gick det till när du kontaktade din mamma?
Anitha: Jag hörde av mig via Facebook Messenger, baserat på vad min släkting berättat. Jag var försiktig och frågade lite, men hon skrek nästan i versaler på Messenger, som om hon tog bort meddelandet och skrev om det.
Hon sa: Who are you and how did you get my contact? “Jag erkänner ingen, jag känner ingen som skulle kunna vara din mamma, och jag vet inte vem du är. Tack och hej.” Men jag har sett hennes inlägg – hon brukar posta var tionde dag, men efter att jag kontaktade henne postade hon inget på tre månader. Det har hänt något.
Intervjuare: Varför tror du att hon reagerade så?
Anitha: Det är mycket skuld och skam. Jag anklagar henne inte, men i Indien ses jag som en synd eftersom jag är resultatet av en otrohetsaffär. Min mamma kommer från en bra familj, och min pappa är en man med makt inom kyrkan. Hon är rädd för honom och för att bli skammad enligt de sociala koderna.
Intervjuare: Hur känns det att din mamma inte vill ha kontakt?
Anitha: Jag kan både förstå henne och inte. Hon adopterade bort mig för att hon inte hade möjlighet till en karriär eller ett liv i Indien om hon behöll mig, eftersom jag var utomäktenskaplig. I en konservativ katolsk miljö som Carola får det konsekvenser. Men jag tror inte att sista ordet är sagt. Det tar tid att smälta.
Intervjuare: Det har nyligen kommit avslöjanden om internationella adoptioner, att vissa barn rövades bort från sina föräldrar och att adoptionerna inte alltid var frivilliga. En utredning om detta väntas presenteras i Sverige i juni. Hur ser du på internationella adoptioner med tanke på din bakgrund?
Anitha: Man måste ha två tankar i huvudet. Man kanske inte räddar ett barn, även om det är ett vanligt argument. Man kanske hjälper ett barn, men man måste förstå att det kan ske under oklara omständigheter. Det är en specifik situation att ryckas upp från en plats och placeras i en annan. Det påverkar en och väcker frågor om arv och miljö. Är det etiskt rätt? Gör man det för barnets skull eller för sin egen skull? Det är moraliska frågor man måste ställa sig.
Intervjuare: När du blickar tillbaka på din uppväxt, hur känns det, särskilt med tanke på att du skrivit den här boken?
Anitha: Det är en dubbel känsla. Jag är otroligt tacksam för möjligheten att komma till Sverige och göra det jag gjort, men orsakerna till adoptionen kanske inte var de rätta. Det är en specifik situation att bli bortförd och transporterad. Det hade kanske gått att etablera ett liv i Indien om det funnits tydligare insatser, men jag vet inte.
Intervjuare: Du har sökt efter dina rötter i 20 år. Är du nöjd nu, eller kommer du fortsätta söka?
Anitha: Jag är nöjd. Jag har fått reda på vilka mina biologiska föräldrar är. Nu handlar det om skam och skuld och sociala koder, som jag skriver om i boken. Målet är att få träffa min pappa, orkestrerat av mina amerikanska och indiska släktingar. Kanske på ett bröllop nästa år. Jag hoppas han kan vara där.
Intervjuare: Tack så mycket, Anitha Clemence, för att du kom hit och berättade om din bok Familjehemligheter. Tack för att du kom!
Anitha: Tack för att jag fick komma!
“رازهای خانواده: از زخم تا شناخت در جستجوی ریشه ها و خانه”
سرگذشت آنیتا کلمانس: از سوءاستفاده تا کشف هویت در پرتو حقیقت
مصاحبهگر: به برنامه خوش آمدید، آنیتا کلمنس! شما کارآفرین و چهره رسانهای هستید و حالا اینجا هستید تا درباره کتاب جدیدتان رازهای خانوادگی: جستجوی ریشهها و یافتن خانه صحبت کنید. از شما برای آمدن تشکر میکنم! بیایید با گذشته شما شروع کنیم. اولین خاطرات شما – چگونه پیدا شدید؟
آنیتا: از شما برای دعوت تشکر میکنم! بله، بدنم پر از مورچه بود وقتی در خیابانهای شهر کوپار جانه کارولا در هند پیدا شدم. فقط چند هفته داشتم، احتمالاً. من بیرون یک بیمارستان پیدا شدم و یک پلیس من را پیدا کرد و به داخل برد و عملاً جانم را نجات داد. بیمارستان تصمیم گرفت از من مراقبت کند، که خیلی غیرمعمول است. معمولاً بچهها به سازمانهای فرزندخواندگی یا یتیمخانهها سپرده میشوند، اما در مورد من، بیمارستان از من مراقبت کرد.
مصاحبهگر: شما در دو سالگی به سوئد فرزندخوانده شدید. یک جزئیات جالب اینجاست – وقتی به اینجا آمدید، بیهوش بودید. این چطور بود؟
آنیتا: بله، بیشتر بچههای دیگر که فرزندخوانده میشدند، نوزادان کوچک بودند، اما من نسبتاً بزرگ بودم، یک و نیم ساله. درست قبل از پروازم یک دادگاه برگزار شد، بنابراین نمیتوانستم به محل بروم و تحویل گرفته شوم. مجبور شدم مستقیم پرواز کنم. مقاله جالبی درباره این موضوع وجود دارد، اینکه چقدر گریه کردم و فریاد زدم. اما وقتی توسط پرسنل بیمارستان به دفتر فرزندخواندگی تحویل داده شدم، خیلی خوشحال بودم. به دلایل عملی، زندگی جدیدم در گارفیتان شروع شد، جایی که والدین خواندهام زندگی میکردند.
مصاحبهگر: دوران کودکی شما با والدین خواندهتان چگونه بود؟
آنیتا: لحظات آفتابی هم وجود داشت، بنابراین نمیتوان گفت که فقط بد بود، اما قطعاً لحظات تاریکی هم وجود داشت. میتوانم بگویم که تا حدی یک کودکی کاربردی داشتم. اما پدرم چندین بار در طول سالها از من سوءاستفاده جنسی کرد. اگر به مادرم چیزی میگفتم، او تهدید میکرد که من را در یک جعبه که در زیرشیروانی بود به هند میفرستد. فرض کردم که او این کار را نمیکند، اما این یک درام روانشناختی سخت بود که در چهار دیواری خانه جریان داشت.
مصاحبهگر: به عنوان یک کودک چگونه با این موضوع کنار آمدید؟
آنیتا: خیلی زود فهمیدم که دنیای داخل خانه شاید دنیای واقعی نباشد، بلکه دنیای بیرون است که اهمیت دارد. سعی کردم به نوعی با قوانین عجیب و غریب آن کنار بیایم.
مصاحبهگر: شما تا مدتها بعد درباره این سوءاستفادهها صحبت نکردید. وقتی والدین خواندهتان فوت کردند، شروع به جستجوی جدی ریشههای زیستیتان کردید. این کار چگونه پیش رفت؟
آنیتا: بله، من از طریق یک سایت اتحادیه و رسانههای اجتماعی شروع به جستجو کردم. ۲۰ سال طول کشید، اما حدود سه سال پیش یک سرنخ در آمریکا پیدا کردم – یک خویشاوند دور. او ابتدا خیلی علاقهمند نبود، اما بعداً علاقهمند شد. خیلی هیجانانگیز بود!
مصاحبهگر: خویشاوندان آمریکایی امروز برای شما چه معنایی دارند؟
آنیتا: آنها برایم خیلی مهم هستند. خانوادهای فوقالعاده و دوستداشتنی هستند و به من کمک کردند تا بفهمم پدرم کیست و به طور غیرمستقیم مادرم را هم پیدا کنم.
مصاحبهگر: در نهایت والدین زیستیتان را پیدا کردید. آنها چه کسانی بودند؟
آنیتا: پدرم پزشکی در بیمارستانی بود که من آنجا زندگی میکردم، به همین دلیل آنجا نماندم. از طریق پایگاههای داده DNA، خویشاوند دیگری پیدا کردیم که با یک مهماندار هواپیما مرتبط بود. به احتمال زیاد او مادرم است.
مصاحبهگر: وقتی با مادرتان تماس گرفتید، چه اتفاقی افتاد؟
آنیتا: از طریق فیسبوک مسنجر با او تماس گرفتم، بر اساس اطلاعاتی که خویشاوندم داده بود. خیلی محتاط بودم و سؤالم را با دقت پرسیدم، اما او تقریباً با حروف بزرگ در مسنجر فریاد زد، انگار پیام را حذف کرد و دوباره نوشت. او گفت: تو کیستی؟ چگونه راه تماس با من را پیدا کردی؟ «من کسی را نمیشناسم، کسی را که ممکن است مادرت باشد نمیشناسم و نمیدانم تو کی هستی. خداحافظ.» اما من پستهایش را دیدهام – او معمولاً هر ده روز یک بار پست میگذارد، اما بعد از اینکه با او تماس گرفتم، سه ماه هیچ پستی نگذاشت. چیزی اتفاق افتاده است.
مصاحبهگر: چرا فکر میکنید او اینطور واکنش نشان داد؟
آنیتا: به خاطر شرم و گناه زیاد است. من او را سرزنش نمیکنم، اما در هند من به عنوان یک گناه دیده میشوم چون نتیجه یک رابطه نامشروع هستم. مادرم از یک خانواده خوب میآید و پدرم مردی با قدرت در کلیسا است. او از او میترسد و از اینکه طبق کدهای اجتماعی شرمنده شود هم میترسد.
مصاحبهگر: اینکه مادرتان نمیخواهد با شما ارتباط داشته باشد چه احساسی به شما میدهد؟
آنیتا: هم میتوانم او را درک کنم و هم نه. او من را به فرزندخواندگی داد چون اگر من را نگه میداشت، نمیتوانست در هند زندگی یا شغلی داشته باشد، چون من خارج از ازدواج به دنیا آمده بودم. در یک محیط کاتولیک محافظهکار مثل کارولا، این عواقب بدی دارد. اما فکر نمیکنم حرف آخر گفته شده باشد. زمان میبرد تا این موضوع را هضم کند.
مصاحبهگر: اخیراً افشاگریهایی درباره فرزندخواندگیهای بینالمللی شده که برخی از کودکان از والدینشان ربوده شدهاند و این فرزندخواندگیها همیشه داوطلبانه نبودهاند. یک تحقیق درباره این موضوع قرار است در ژوئن در سوئد ارائه شود. با توجه به تجربه خودتان، نظرتان درباره فرزندخواندگیهای بینالمللی چیست؟
آنیتا: باید دو دیدگاه داشت. شاید یک کودک را نجات ندهید، حتی اگر این یک استدلال رایج باشد. شاید به یک کودک کمک کنید، اما باید درک کنید که این ممکن است تحت شرایط نامشخصی اتفاق بیفتد. این یک موقعیت خاص است که از یک مکان کنده شوید و در جای دیگری قرار بگیرید. این روی شما تأثیر میگذارد و سؤالاتی درباره وراثت و محیط ایجاد میکند. آیا این از نظر اخلاقی درست است؟ آیا این کار را برای کودک میکنید یا برای خودتان؟ اینها سؤالات اخلاقیای هستند که باید از خودتان بپرسید.
مصاحبهگر: وقتی به کودکیتان نگاه میکنید، چه احساسی دارید، بهخصوص با توجه به اینکه این کتاب را نوشتهاید؟
آنیتا: یک احساس دوگانه دارم. خیلی سپاسگزارم که این فرصت را داشتم که به سوئد بیایم و کارهایی که کردم را انجام دهم، اما دلایل فرزندخواندگیام شاید درست نبودند. این یک موقعیت خاص است که ربوده شوید و جابهجا شوید. شاید اگر تلاشهای مشخصتری وجود داشت، میتوانستم در هند زندگیای داشته باشم، اما نمیدانم.
مصاحبهگر: شما ۲۰ سال به دنبال ریشههایتان بودید. حالا راضی هستید یا به جستجو ادامه میدهید؟
آنیتا: راضیام. فهمیدم والدین زیستیام چه کسانی هستند. حالا موضوع به شرم و گناه و کدهای اجتماعی برمیگردد، همانطور که در کتابم نوشتهام. هدفم این است که پدرم را ببینم، که توسط خویشاوندان آمریکایی و هندیام هماهنگ شده است. شاید در یک عروسی سال آینده. امیدوارم او آنجا باشد.
مصاحبهگر: خیلی ممنون، آنیتا کلمنس، که آمدید و درباره کتابتان رازهای خانوادگی صحبت کردید. از شما برای آمدن تشکر میکنم!
آنیتا: از شما برای دعوت تشکر میکنم!
Unraveling Family Secrets: From Trauma to Truth in the Search for Home”
Anitha Clemence’s Journey Through Adoption, Identity, and Healing
Interviewer: Welcome to the program, Anitha Clemence! You’re an entrepreneur and media personality, and now you’re here to talk about your new book Family Secrets: Searching for Roots and Finding Home. Thank you for coming! Let’s start with your background. Your earliest memories – how were you found?
Anitha: Thank you for having me! Yes, my body was covered in ants when I was found on the streets of the city of Koppar Janne Carola in India. I was only a few weeks old, most likely. I was found outside a hospital, and a police officer took me in and basically saved my life. The hospital then decided to take care of me, which is quite unconventional. Normally, children are handed over to adoption agencies or orphanages, but in my case, the hospital took care of me.
Interviewer: You were adopted to Sweden when you were two years old. There’s an interesting detail here – you were sedated when you arrived. What was that like?
Anitha: Yes, most of the other children who were adopted were small babies, but I was quite big, one and a half years old. There was a trial just before I was supposed to fly, so I couldn’t be picked up in person. I had to fly directly. There’s an interesting article about it, how much I cried and screamed. But I was also very happy when I was handed over to the adoption agency by the hospital staff. For practical reasons, my new life started in Garphyttan, where my adoptive parents lived.
Interviewer: How was your childhood with your adoptive parents?
Anitha: There were sunny moments, so you can’t say it was only bad, but there were definitely dark moments too. I’d say it was a partially functional upbringing. But my father sexually abused me on several occasions over many years. If I said anything to my mother, he threatened to send me back to India in a box that was in the attic. I assumed he wouldn’t do it, but it was a tough psychological drama that played out within the four walls of the home.
Interviewer: How did you cope with that as a child?
Anitha: I realized relatively quickly that the world inside the home might not be the real world, but rather the one outside. I tried to adapt to the strange rules in some way.
Interviewer: You didn’t talk about the abuse until much later. When your adoptive parents passed away, you started seriously searching for your biological roots. How did that go?
Anitha: Yes, I started searching through a union website and social media. It took 20 years, but about three years ago, I got a match in the USA – a distant cousin. She wasn’t very interested at first, but she became interested later. It was very exciting!
Interviewer: What do your American relatives mean to you today?
Anitha: They mean a lot to me. They’re a wonderful and lovely family, and they’ve given me the keys to finding out who my father is, and indirectly my mother as well.
Interviewer: You eventually found your biological parents. Who were they?
Anitha: My father was a doctor at the hospital where I lived, which explains why I didn’t stay there. Through DNA databases, we found another relative who was related to a flight attendant. That relative is most likely my mother.
Interviewer: What happened when you contacted your mother?
Anitha: I reached out to her via Facebook Messenger, based on what my relative had told me. I was cautious and asked carefully, but she almost screamed in all caps on Messenger, as if she deleted the message and rewrote it. She said, Who are you and how did you get my contact? “I don’t acknowledge anyone, I don’t know anyone who could be your mother, and I don’t know who you are. Goodbye.” But I’ve seen her posts – she usually posts every ten days, but after I contacted her, she didn’t post anything for three months. Something has happened.
Interviewer: Why do you think she reacted that way?
Anitha: There’s a lot of guilt and shame. I’m not accusing her, but in India, I’m seen as a sin because I’m the result of an affair. My mother comes from a good family, and my father is a man with power in the church. She’s afraid of him and of being shamed by social codes.
Interviewer: How does it feel that your mother doesn’t want contact?
Anitha: I can both understand her and not. She gave me up for adoption because she wouldn’t have been able to have a career or a life in India if she kept me, since I was born out of wedlock. In a conservative Catholic environment like Carola, that has consequences. But I don’t think the last word has been said. It takes time to process.
Interviewer: There have recently been revelations about international adoptions, that some children were abducted from their parents and that adoptions weren’t always voluntary. An investigation into this is set to be presented in Sweden in June. What’s your view on international adoptions, given your background?
Anitha: You have to have two perspectives. You might not be saving a child, even if that’s a common argument. You might be helping a child, but you have to understand that it might happen under unclear circumstances. It’s a specific situation to be uprooted from one place and placed in another. It affects you and raises questions about nature and nurture. Is it ethically right? Are you doing it for the child or for yourself? These are moral questions you have to ask yourself.
Interviewer: Looking back on your childhood, how do you feel, especially since you’ve written this book?
Anitha: It’s a mixed feeling. I’m incredibly grateful for the opportunity to come to Sweden and do what I’ve done, but the reasons for my adoption might not have been right. It’s a specific situation to be taken and transported. Maybe I could have had a life in India if there had been clearer efforts, but I don’t know.
Interviewer: You’ve been searching for your roots for 20 years. Are you satisfied now, or will you keep searching?
Anitha: I’m satisfied. I’ve found out who my biological parents are. Now it’s about shame, guilt, and social codes, as I write about in the book. My goal is to meet my father, arranged by my American and Indian relatives. Maybe at a wedding next year. I hope he can be there.
Interviewer: Thank you so much, Anitha Clemence, for coming and talking about your book Family Secrets. Thank you for coming!
Anitha: Thank you for having me!
